Schetsen, deel 13

IO

Slap kraakt het papier neer op zijn knie. Hij kijkt door het raam naar buiten.

„Sam het is gedaan.”

„God, kerel, wat ben je down! Wat meen je?”

„Ik heb... wat ze allemaal gehad hebben.” „Wat?... Wat dan?”

„Tering.. ”

„Inbeelding! Malligheid! Zet je toch die gekheid uit het hoofd!”

Hij kijkt me an met stille oogen.

„Ik geef bloed op, Sam.”

„Ben je naar een dokter geweest?”

„Naar onzen huisdokter...”

„Wat heeft-ie gezegd?”

„Geosculteerd... en ... mis.”

Nu speel ik zwijgend met mijn mes.

„Vader is er an gestorven, jong Door en Karel

ook... Nou is ’t mijn beurt.”

„Kom jongen, je ziet ’t veel te zwart in.”

„Ach Sam, wij hebben elkaar toch niks wijs te maken.”

Ik zwijg. Hij weet er meer van dan ik. Waarvoor dienen praatjes bij zoo’n gelegenheid?

Rob heeft de krant weer opgenomen, kijkt naar de letters met strak gezicht.

Ik denk aan Anna, het frisch, vrindelijk kind, waarmee hij verloofd is.

Het stilzwijgen duurt lang. Nu het eenmaal gezegd is, hoeft er niet verder gesproken te worden.

Want de gedachten bewegen in eenzelfde sfeer. Het is alsof in de kamerstilte, met het vreemde geraas der kinderen buiten in het zonlicht, vragen en ant-