Schetsen, deel 13

I IO

bottines zien. Scherp steekt de ronding van den gelen badstoel af tegen de holle, zwarte ruimte der zee. De witte schuimstrepen lijken er op aan te rennen. Maar dichtbij glijden ze effen weg als een mes, dat over een plank slijpt.

„Nou zitten d’r nog drie in ’t zakje.”

„Nee, Jetje, ik wil d’r geen meer hebben.”

„Toe, mevrouw, ’t is nog zoo’n lekkere.”

„Die ’s voor jou Cor. — Zoo, de boel is op.” „Tante, daar is de prinses weer.”

„Wat blijft ze lang an ’t strand, vin u niet?”

„Ze heeft u gegroet. Heb u gezien? Wat ’n lieve vrouw.”

„Ja, die is nou heelemaal niet trotsch.”

„Hoera! Hoera! Oom zit in ’t water!”

„Hendrik!”

„Hen-de-rik!”

„Oome! Oo-mè! Oo-mè!”

„Hahaha!... Hij zal niet weten wat-ie ziet als-ie wakker wordt!”

„ Hen-de-rik! Hen-de-rik!"

„Meneer Tas!... Meneer!”

„Oome! Oo-mè!”

„Daar heb je ’t nou! Nou hoort-ie ons niet door ’t leven dat ’t water maakt!”

„Nou, maar ik durf d’r best heen te loopen.”

„Nee. Laat dat nou. Je krijgt natte voeten voor niks. Jongen! Jongen! Loop jij eens even naar mijnheer in den badstoel en zeg dat-ie wakker moet worden.’ „Best mevrouw.”

„Da’s zoo’n goeie jongen, hè. Die doet alles voor je.” „Wat staat-ie nou te kijken?”