Schetsen, deel 13

io8

„Jongen, jongen, wat komt ’t water opzetten!”

„Zou oom geen kou kunnen vatten?”

„Welnee. Die dut hier eiken avond.”

„Zou z’n sigaar niet kwaad kunnen?”

„Z’n sigaar. Waar is z’n sigaar?”

„Hij heeft ’m laten vallen.”

„Nee, niet meer oprapen, Cor, nou rookt-ie ’m toch niet meer.”

„Kijk’s, daar gaat een jacht. Hoe eng om ’s avonds te zeilen.”

„Hè! Haast met ’t zeil in ’t water. Vreeselijk angstig! Oe! Oe!”

„Oe! oe!”

„Oe!”

Tante en Cor en Jet springen met angstige gilletjes op. De vloed is in eens met zoo’n kracht op komen zetten, dat ’t water tot aan de verlakte laarsjes spat. Maar ’t loopt dadelijk weer terug.

„Zouen we nou maar niet gaan verzitten?”

„Hè, nee, tante!”

,,’t Is zoo dol mevrouw, om nog éven te blijven.” „Jullie bent net kinderen.”

„Vanmiddag heb ik ’n mijnheer aan ’t strand gezien en die bleef nog zitten, toen ’t water ’n heel eind ver was. Toen moest-ie z’n kousen en schoenen uittrekken. Nee, Jet, ’t was om te gillen.”

„Was dat die met de roode snor.”

„Precies-die.”

„Neem u nou nog een fondant, mevrouw.”

„Nou nog ééntje.”

„Die in ’t goudpapier is heel lekker. Daar zit geglaceerde kastanje in. Proef u wel?”