Schetsen, deel 13

io7

„Zoo morst-ie nou altijd met z’n sigaren als-ie na den eten indut. ”

„Gaat oom hier wat vooruit?”

„Vooruit? Hij ’s zoo gezond als ’n visch. Hij beeldt zich alles in . .. Hij ’s nog noQit ziek geweest.”

„Toch heeft-ie an pa geschreven, dat-ie zich zoo zwak voelde.”

„Malligheid. Hij ’s net zoo gezond als ik. Dan heeft-ie hartziekte, dan weer leverziekte, dan weer zegt-ie dat z’n ruggemerg... Allemaal verbeelding.”

„Hij ziet er ook héél goed uit.”

„Nie-waar?”

„Nog een fondant mevrouw?”

„Strakkies, Jet.”

„Cor, jij?”

„Nee, die niet.. . Die ulevel.”

„Is d’r ’n vers bij?”

„Wacht even . .. Hier heb j’t.”

„Laat ’s lezen? „Bij't-slaan van elk liefhebbend hart, komt... Hè hoe jammer... Daar waait ’t weg.”

„Zou ’t vloed zijn?”

„Dat kun je toch wel zien.”

„Dan kunnen we hier ook niet lang meer blijven zitten.”

„O, nog wel ’n tien minuten.”

„Prachtig is de zee, hè, als ’t zoo donker wordt.” „Zie je dat witte wolk-ie — daar is de zon ondergegaan.”

„In de verte heb je de vuurtoren.”

„Wat ’n licht! Je zou zweren dat ’t vlak bij was.” „Krijg u ’t koud, tante?”

„Ja, ’t is altijd koel an ’t strand ’s avonds.”