Schetsen, deel 13

„Iets te zeggen? .... Hoe laat is het?”

„Twee uur.” — Hij lacht.

„Wil je vóór wachten?”

„Nee, ’k blijf wel hier.”

„Goed.”

Ik steek mijn magere beenen in mijn tricot.

„Is er iets thuis?”

„Nee.”

„Wat scheelt er dan an? Je ziet zoo wit.”

„Klee je eerst an.”

Ik ga naar de keuken, neem mijn bad.

Lou is naar de snijkamer.

Terwijl praten we door.

„Studeer je druk?” schreeuw ik. Het frissche water heeft me lekker gemaakt. Ik ben in een stemming van gemoedelijkheid.

„Nee!” roept hij uit de andere kamer.

„Hoe gaat het met Anna?”

Hij antwoordt niet.

„Hoe gaat het met Anna?” roep ik harder.

„ Goed. ”

„Je mot Pieps en Poel (¹) eens zien ravotten in den tuin! ” roep ik weer.

Ik hoor hem gaan naar het raam.

Op de grasplekjes in het tuintje rennen de katten, uitgelaten door de warmte der zon. Alles lijkt vriendelijk en goed buiten. Het stukje zwarte grond ligt juist vanmorgen glunderig en gezellig. Het zonlicht maakt er een prachttuin van. Tegen de heining begint onkruid op te schieten, In de zwarte takken der bladerlooze

¹

De Katten.