Schetsen, deel 13

IOI

„God, mensch, loop jij dan vooruit.”

Hijgend, zweetend, stond Trien even stil en ging achter moeder loopen. De voeten schepten het stof van den weg. Kousen en schoenen waren vuil-wit beslagen. Elk oogenblik werd het benauwder, broeiender. Aan de overzij der sloot stonden de koeien dichter bijeen. Een dee z’n bek open en loeide pijnlijk.

,,’k Mot effen rusten.”

Hurkend naast elkander, de pakken neergesmeten op het gras, hijgend, zweetend, zaten ze.

„’k Zie zoo de sterren voor me oogen,” zei de ouwe.

Trien zat stil, met twee dingen in d’r gloeiende, moeë hoofd waarover ze soesde ... water om te drinken of zure balletjes en de komiekigheid van d’r droom.

Toch duidelijk had ze ’m gezien met ’n vierkante kroon op z’n hoofd... z’n vingers vol gouwe ringen en ’t broodmes met bloed... O, o, o wat had ze ’n dorst. Dat slootwater kon je niet drinken. Dat stonk geregeld. God zou ze danken op d’r knieën als ze nou zoo’n kikker was, zoo lekker in ’t kouë water en drinken zooveel as je- wou.

Zoo’n kikker had niet te sjouwen met ’n pak onder z’n 'armen bij zulk beestenweer. Die dee geen negotie.

„Vooruit Trien!”

„Nou laat me nog effen zitten!”

„Vooruit zeg-ik-ie!”

Weèr sloften ze achter elkander in de opgetrapte stofwolken.

Moeder hield nou ’t pak met d’r twee armen voor d’r buik. Trien sleepte ’t op d’r linkerheup. Dat droeg ’t best.

„Hadden we maar wat zure balletjes gekocht!”