Schetsen, deel 13

102

-„Loop niet te zaniken.”

„Daar komt ’n boer an. Vraag ’m ’s of’t nog ver is.” Heel in de verte kwam de boer an-stappen. Je zag alleen maar z’n hoed, z’n beenen, z’n stok en ’n stofwolk.

’t Werd warmer, ’t Was nog geen twaalf uur. De zon stond als een schellichtend oog in den wit-bar-nenden hemel. Groote vliegen zoemden langs de waterplanten.

In de weiden hoorde je ’t rikkikkikkik der kikkers. „Binnen we nog ver van de stad af, meneer?”

„Van de stad? Van de stad? Dan loop-ie krek verkeerd ... Dan mot je bij de rooie mijlpaal, die je voorbij bent gekommen, links afslaan.”

„Links?”

„Ja links.”

„Zie je nou wel beroerde meid! Ik zei rechts! Nou loopen we al dien tijd voor niks! Lamme meid! Dwarskop! Beroerd stuk vuil!”

„Nou! Nou! Slaat d’r nou niet! ... ’t Is toch geen doodzonde! .. . Met slaan kom je niet terug!”

„Zoo’n stommeling!”

„Zal ik je zoover den weg wijzen?”

Ze liepen den weg weer terug. Moeder voorop met den boer. Zij, achteraan met het loodzware pak langs den rechterheup. D’r oogen gloeiden in d’r hoofd, d’r tong plakte hard en droog tegen d’r verhemelte.

Ze had wel lust om ’t pak neer te smijten, ’t verder te vertikken. Maar ’t most wel. ’t Most wel.

Lang, moordend-heet, oneindig-lang lag de weg. Het stof onder de voeten van moeder en boer dampte op. De vliegen vlogen mee, het water glinsterde. Daar had je weer de dooie raaf op den weg.