In de Jonge Jan (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

86

Ansing (schuw met de vingers plukkend). Ze kon ’t niet helpe — ze was speelsch — ze pestte me omdat ze ’t zag doen door Jan die me niet zetten ken en door Grijssie, ’r moeder, die ’t zuur an me heit. Net lei me bord vol met aarpels en saus toen ze ’n glas water over me eten smeet — toen — toen — ’t is hard om te zegge nou ze verbrand is — toen stompte ’k d’r en toen gaf Jan me ’n draai om me kop.

De officier. En toen ben jij valsch geworden — toen heb jij ’s middags gedacht: ’k zet ’r de rooie haan op — misschien had je ’n stuk in je kraag ?...

Ansing. ’k Drink nooit — ken ’k niet ver-drage . . .

De officier... Nee nou moet je nog tastbaarder liegen en ’s avonds heb je bij Putten drie glazen jenever gedronken!

Ansing. Dat hei-’k — Dat hei-’k — van de beroerdigheid, toen ’k ’t kind had gezien met ’r haren afgebrand en ’n gezicht dat ’k nooit zei vergete.

De officier. Dat jij ’t nooit zal vergeten, wil ’k graag gelooven, brandstichter! — En door de bedstee gaande, toen je van zolder kwam, heb jij je nichie, ’t kind van je broer, niet gezien?

Ansing. Ze lee d’r niet in . . .