In de Jonge Jan (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

130

der voor jou geweest, Ansing Arend, dan goed en noodzakelijk was. Maar je was ’r zélf oorzaak van door je zonderling gedrag na den brand, door je uitlatingen, vooral door je verzwijgen van dingen die je wist. Waarom heb je niet eerlijk verteld dat jij niét ’t laatst in huis was? ’k Moest je wel aanpakken als ’k gedaan heb. Dat spijt me. Je wist toch dat Jan na vijven op de zolder was P

Ansing (stomp). Ik weet nimmendal.

De officier. Je wi'st toen je ’m op straat tegen kwam — toen-ie zoo schrikte toen jij ’m vertelde dat Santje door ’t raam was geklommen — je wist toen door z’n uitroep dat ’r brand was. ’t Is loffelijk als je ’n broer niet verraadt, maar de justitie om den tuin leiden is verkeerd, Ansing. Je kan nu gaan — goeiendag. En pas voortaan braaf op.

Ansing (botzinnig-nadenkend). Mot ’k gaan? Graan? En ’k dach — ’k dach dat ’k most blijve.

De officier. Nee. Jan is de schuldige.

Ansing ('kijkt van den officier naar schrijver en bode, wantrouwig en stug). As ’t dan mot — as ’t dan mot —- ik hei d’r weet van . .

De officier. Van wat weet?

Ansing (stomp-glimlachend). ’t Is met petrolie angekomme.