In de Jonge Jan (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

127

— Jij, jij hei-me op de pijnbank gehouen met de petrolie, met de pin, met alles! -— Jij hei-me zitten martele    op je gemak, as    ’n duvel, terwijl ’k    al

die tijd    niks anders voor    me gezien hei,    as me

kind, me kind met ’r blonde haar, me kind met ’r blauwe oogies, me kind met ’r zondagsche jurkie, me kind dat ze gevonden hebbe met ’t koperen ringetje an ’r vinger, ’t ringetje dat ’k verlejen week voor ’r gekocht hei! — (woest-huilend). Jij, jij zit me te sarren, terwijl me hersens koken, terwijl ’k loop te prakldzeeren hoe me van kant te maken! (snikt 't uit).

De officier (na een stilte). Ik ken maar één plicht, Jan Arend, de plicht opgelegd door m’n ambt. — En nou je eindlijk de goeie ingeving heb te bekennen....

Jan (wild). Ik beken niks, niks! Wat ’k gezeid heb —    wat ’k raaskal ■— komt — komt    uit    ’n

kop die    barst, die gèk, gèk    wordt!...

De officier (niet opzet pathetisch). Jan Arend, na schuld kan boete — rust geven.

Jan (hijgend). As m’n vrouw hoort, as m’n vrouw wéét dat ik, dat ik — ze was zoo mal met ’t kind — ze heit ’r zoo’n pijn om gehad toen ’t gekommen is — - ze heit zoo getobd om ’t in leven te houen — (inzakkend) As ’k dan in