In de Jonge Jan (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

126

jouw ongelukkig dochtertje door ’t raam is geklommen, toen ’r nog geen of toen ’r pas brand was — was gesticht — dat ze doodmoe van ’t ravotten in de bedstee is gekropen, even heeft liggen spelen met den sleutel, den sleutel met de letters I. D. J. J., dat ze lachend is ingeslapen, den sleutel in ’r handje.

Jan (snikkend). Ja. Ja.

De officier (streng). Die sleutel had jij ’r gegeven, wetend of hopend dat ze ’m zou verliezen, dat kennissen of vreemden ’r zouen zien mèt den sleutel. Dan was ’t bewijs klaar, niewaar,’t bewijs dat jij noch je broer — je broer die onder jouw invloed stond! — in ’t huis waren geweest. Dat is je gelukt. Maar ’t toeval heeft gewild datje eigen kind de dupe is geworden, je kind, Jan Arend. De straf is ontzettend — in jouw plaats zou ’k eerlijk bekennen — ’t moet vreeslijk zijn zóó’n geheim alléén te hebben...

Jan (gejaagd). En as — as ’t zoo gebeurd is — is ’t niet erg genoeg ?

De officier, ’t Is zoo gebeurd, Jan Arend.

Jan (wild-doorslaand) ’t Is zoo gebeurd! ’t Is zoo gebeurd! ’k Ontkom'’r niet an — ’k Zit in de kneep — douw me-de kast in, me heele leven, douw me d’r vandaag in ('krijscJierig) — la-me niemeer los — "k wor ’r gek — ’kwor ’r krankzinnig onder!