In de Jonge Jan (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

123

J a n. Dat ken-die niet weten. Hij is suffig. En de bak — de bak voor de parapluies staat benejen.

De officier. Grijs Blankert zegt dat u geen wandelstok hééft.

Jan (driftig). Dat zuigt-ie uit z’n duim!’k Hei-d’r pas een gekocht.

De officier. Post, je overbuurman, heeft je met leege handen zien uitgaan.

Jan. (ingehouden-woest). Dat liegt-ie! — Post is ’n schobbejak — van iedereen in ’t dorp leit-ie te klessen en kwaad te spreken!

De officier, ’t Lijkt toch geen sikkepit op kwaadspreken, als je verklaart dat iemand zich ’t zweet van z’n voorhoofd veegde — (met nadruk) — precies ’t zélfde wat je nou doet —Je had dus wèl ’n kistje sigaren en ’n stok in je handen?

Jan. Daar neem ’k geen woord van werom.

De officier. En dat kistje is natuurlijk onderweg zoek geraakt — want je schoonvader mag voor z’n dokter niet rooken. Herinner je je iets van dat kistje ?

J a n. Nee. In de hurrie van de brand ...

De officier. Juist. Juist — Jan Arend, je ben niet gelukkig met je antwoorden. — Kon ’t kind met den sleutel in huis komen ?