In de Jonge Jan (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

102

De officier. ’t Kind is dus mèt den sleutel in huis gegaan, is in de bedstee, moe van ’t spelen, gaan liggen, vóór den brand, omdat ze wat ’k straks zei anders den rook en ’t geknetter zou hebben bemerkt — en Ansing kan ’r gezien hebben — kan — hij zei ’r niet nee op — hij zei maar stomp en bot: ’k vreet ’t niet.

Jan. As de kachel gesprongen is—of één vonk gevallen -— of as ’t zachies gesmeuld heit — ken ze wèl ingeslapen zijn.

De officier. En waarom is-die dan komen aanrènnen van de kant van de haven — waarom heeft de politie ’m met geweld moeten weerhouen om ’t huis binnen te dringen? Waarom heeft-ie geschreeuwd dat ’r menschen in konden zijn ?

Jan {gejaagd). Dat kèn-ie niet geschreeuwd hebben!

De officier. Dat hééft-ie gedaan. — En de kachel is niét gesprongen. — En de sleutel is niét gevonden.

Jan. Ik hei ’m niet — ik hei ’m uit handen gegeven! (heftig). En Ansing heit ’t niet gedaan! Niet gedaan! U zuigt iemand ’t bloed uit de vingers!

De officier (kalm). Ansing blijft in voorloopig arrest — tenzij de andere getuigen (schelt) tenzij de andere getuigen ’t gehoorde ontzenuwen.