In de Jonge Jan (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

101

De officier. Dus zoo móé?

Jan. Ja, ze ravotte al ’s morges om zes —toen zee ik: loop dan vast door na je grootvader— toen zee ze telkes: nee na huis toe — toen gaf Bik ’r ’n pepermunt en toen liep ze eindelijk door.

De officier. Naar d’r grootvader?

Jan. Ja. Da’s ’t laatst da’k ’r gezien hei, ’t laatst. Ze liep ’r zoo dikwels alleen heen. En op Zondage ha-je geen gerij van karren en wagens.

De officier. En de sleutel?

Jan. De sleutel hield ze in ’r handen. Ik hei ’m niemeer gehad, daar doe ’k ’n eed op.

De officier, ’r Wordt u geen eed gevraagd. De kwestie wordt dus duidelijk. Ansing blijft alleen op zolder, sorteert sigaren — ’t kind, moe, gaat naar huis terug — bij ’r grootvader is ze niet gekomen ...

Jan Wij dochten dat ze erges bij den weg

speelde — ze dee ’t wel meer...

De officier Spelen met ’n sleutel — ’t is

’n beetje gewaagd, niewaar? Als ze’m verloor ?____

Jan... As ze ’m verloren had, had iedereen geweten dat ’t de sleutel van de Jonge Jan was — niet één had zoo’n ouwerwetsche sleutel en me schoonvader die smid van z’n vak is geweest had ’r de letters van de zaak in geslagen.