In de Jonge Jan (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

100

Jan {clof-zinnend) In me eene hand ha-’k me wandelstok ■— in me andere ’n kissie sigaren voor — me schoonvader — toen vroeg ze of ze de sleutel dragen mocht — ’t is ’n sleutel zóó lang — ’n kanjer — die je pijn doet in je zak — enkel ’s Zondags komt-ie van de spijker af — toen zee ’k: hou ’rn dan góéd vast en zoo liep ze met me mee.

De officier. Dat was dus hoe laat?

Jan. Voor vijven — half vijf — kwart voor vijven — tien minuten voor vijven (gejaagd). — ’k Hei niet op me horloge gekeken, ’t Ken later — ’t ken vroeger geweest zijn.

De officier. Maar in ieder geval: Ansing was nog op zolder toen u met ’t meisje heenging.

Jan. Dat denk ’k wel — dat weet ’k niet precies ■— as je pas met mekaar ruzie gehad heit, let je niet zoo op iemand.

De officier. Hij was nog op zolder. Dat heeft-ie bekend. En ’t kind, waar is ’t kind met den sleutel gebleven? De zaak wordt vreemder en vreemder. IJ ging met ’t kind naar uw vrouw die al op bezoek bij uw schoonvader was. En toen ?

Jan. Toen kwam ’k Bik, de verver, tegen en terwijl ’k met die over Ansing stong te praten en ’r over klaagde dat-ie Santje gestompt had om ’n kleinigheid, bleef ’t kind zaniken dat-ze zoo moe was...