In de Jonge Jan (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

Jan (nerveus). Meneer, meneer, me kop is in de war. ’k Hei in geen nachten ’n oog toegedaan, ’k Ben op, ’k bën ziek — en u zit me kalm af te beulen over dingen die me bang maken as ’k ’r an denk.

De officier (vriendelijJcer). ’t Hangt van u zelf af om ’t pijnlijk onderhoud zoo kort mogelijk te maken. Ik móét u die vragen stellen. — Van wie had ’t kind den sleutel ? — Ansing heeft zooeven gezegd dat ’t kind ’r door ’t raam kan in geklommen zijn.

Jan. Door ’t raam? ’t Raam was op slot.

De officier. Mogelijk niet. De raam pen was krom.

Jan (aarzelend)... Ja, dan kèn ze door’t raam — (snel). Nee, ze had de sleutel. As ze de sleutel had, had ze niet door ’t raam te klimmen. En — en — as ’k me goed herinner, hei-’k de pin ’n paar dagen vroeger recht geslagen — d’r liep kwaad volk door ’t dorp.

De officier. Jan Arend, de kwestie is van ’t hoogste belang, ’t Kind was in huis. ’t Kind is in huis verbrand. Om op de droogzolder te komen, moest Ansing de alkoof door waar ’t lijkje is gevonden. Als ’t kind dus den sleutel had, dan moet ’t vóór de brandstichting in bed hebben gelegen — want ’n kind dat in ’n huis komt, waar — laten we