In de Jonge Jan (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

94

De officier. Dat dee ze wèl — val me niet in de rede, asjeblief — ze treiterde en plaagde ’m — en jij heb ’m niet eens maar honderdmaal geslagen — rapport van de politie.

Jan. Daar zeg ’k niet nee op — ’t most bij tij jen...

De officier. Most ’t?

Jan. Hij was in alles te stom om voor de duvel te dansen, deugde voor niks, voor niks. Vader heit ’m op me dak geschoven. Eerst hebben we samen gebarbierd en sigaren gemaakt. De heele barbierderij is door de jongen z’n verrekte lammigheid verloopen. Geen mes kon-ie fatsoenlijk in z’n pooten houen. Toen hei-’k ’m enkel op de tabakszolder gebruikt en nog bedierf-ie dikkels ’t beste dek...

De officier... Dan werd jij nijdig en sloeg’r op los. ’n Achterlijken jongen van vier-en-twintig mishandelt men niet — dat zet kwaad bloed — dat vergeven ze niet als ze ouder worden, ’s Middags om een uur, dienzelfden Zondag, heb je ’m ’n oorveeg gegeven, omdat-ie zich niet door — door ’t gestorven meisje wou laten plagen. Toen heeft-ie kwaadaardig, om zich te wreken, den boel in brand gestoken...

Jan (onrustig). Dat heit-ie niet!...

De officier. Hoe weet je dat zoo beslist?