In de Jonge Jan (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

de haven. Waar was je gebleven: anders ga je altija met Bik, den verver, bij wien je inwoont, ’n loopie maken ...

Ansing. ’k Had in ’t gras legge slape ...

De officier. Jawel, in ’t gras... Waarom rende je dan zoo ineens ?

Ansing (aarzelend). Omdat ’k Bik en Jansen en de kinderen van Schuitemaker zag rennen.

De officier... En toen wou je ’r met geweld in — heeft Biesen je met Woutersen den veldwachter bij je kraag gegrepen, schreeuwde je dat ’r men-schen in konden zijn. Mènschen, Ansing Arend. Mènschen! Onder je zondagsche bullen in de bedstee had je niks gezien, niks. Of begon je geweten te spreken ?

Ansing. As ze me hadde late gaan, had ’k ’r d’r uit gehaald, al was ’k ’r bij gestikt.

De officier. Toen ’t te laat was.

Ansing... Denk je, dat as ’k brand had gesticht, as ’k zoo gedoomes smerig was geweest, dat ’k dan zoo’n schaap had late legge —■ dan most je ommers geen hart in je lijf hebben — ’n worm van drie jaar die me pestte, da’s waar, van de weeromstuit, maar die dikkels bij me op zolder heit zitte spele as ’k tabakstripte... Ze mot ’r door ’t raam zijn in geklomme.