Schetsen en vertellingen

geweest zijn, zal ’t mooi wezen.’

‘Jawel! Jawel...! ’t Waren er wel twintig.’

‘Jij heb ze óók...’

‘Heb ik grijze haren...? Vind ze maar als je kan,’ zei ze het blonde hoofd toebuigend.

Hij strekte de armen omhoog, keek naar het hoofd van goudblond, den wrong die er op rustte, maar het was alles blond, goudblond, zonder één enkele witte draad.

‘Zie je wel?’ - lachte ze, weer tastend in zijn haren.

‘Laat ’t nu maar,’ zei hij.

'Die ééne nog, David... O, wat een lange - net een stukje garen.’ ‘Nee,’ zei hij geprikkeld, ‘nee ’t doet pijn.’

‘Hè toe, die ééne nog om je te overtuigen...’

°t Doet pijn, kind.’

‘Nou - die ééne nog - ’t is zoo’n mooie zoo een heelemaal spierwitte.’ Stil lag hij met het hoofd, voelde weer de aaiende aangenaamheid van het vingergestreel, dan het strakworden van het haar, het opbulten der huid - den knap.

‘Met wortel en al, David - kijk eens...! Kijk je niet...? Zie je ’m... Daar gaat-ie...’

En met een plofje van adem stootte ze de haar weg die ze gehouden had tusschen de rozige nagels.

Hij had de oogen gesloten, dacht met een vreemde verdrietigheid aan iets dat hem hinderde, dat geen naam had, iets dat kort opkwam als een donkere leegte...

Maar ze wandelden verder, armen heen om elkanders middel, licht en luchtig als kinderen in de laan van het groen dat hun kleeren betipte, zachtjes schuurinkjes gaf, zóó nauw als het paadje werd. En als hij zijn hand hief, raakte hij aan de opperste blaren, wier ritslen zang gaf, wier tikkend gewrijf als ver-gehoorde kussen weerklonk. En de oude verrukking van straks, het veerend buigen der takken, het zachte gewapper der blaren, groen zilverwittig, het ge-luwen van ’t gras, het trage zoemen der bijen, drong op hen in.

55