Schetsen en vertellingen

De stem was niet te verstaan.

Meneer schoof den bovensten grendel weg.

'O! O! O...! Wat ga je beginnen/ zenuwdribbelde mevrouw. ‘Kallem! Kallem, wróü/ suste meneer, met lijzige breedheid van gebaar en weer harder: ‘Jans, ^^aat Caesar en Pluto los...! Doe ze de muilkorve af.'

Ferm opende hij nu de deur. Dat wil zeggen: de koperen ketting bleef in den haak. Er kwam dus een kier van een handbreedte, waardoor geen misdadiger zou kunnen binnensluipen, zelfs al ware hij tweemaal schraler, tweemaal knikkebeenachtiger dan mijnheer Duimelaar.

Het keeshondje wefwefte in de armen van Jans.

Wie is daar? Wat mótte jullie?' bralde mijnheer.

'Een arreme, ongelukkige.. /

Watte...? Mot jij zoo laat komme bedele...!'

°n Schandaal! 'n Schandaal!' riep mevrouw.

‘Zwijg wróü/ zei meneer plechtig.

'Een arreme, ongeluikkige vrouw, meneer...! Ach God, geef u asjeblief 'n dubbeltje, da'k bij 't Heilsleger.. /

'Ruk uit! Alle donders!* vloekte meneer en gaf 'n duw tegen de deur. Ontzetting.

Gelijk een donderslag bij helderblauwen hemel - of om een meer frisch beeld te gebruiken: gelijk een dynamietbom die nachtegalen-gekweel verstoort, bonsde de schrik, de roodgierende paniek door de hoofden van mevrouw, mijnheer en Jans.

De moordenaar: er was geen twijfel meer, de bedelares had handlangers, had zijn voet tusschen drempel en deur gezet Ganschelijk ontzet, met verwilderde oogen, duwde meneer, duwde mevrouw, duwde Jans. De deur week schuin uit, maar de voet bleef er tusschen.

Waarom heb je ope gedaan!' jammerde mevrouw Duimelaar, geboren Babs.

'Kallem! Kallem wróü,' zwaar-sprak mijnheer: 'vuile, gemeene boeve wille jullie w^Teggaan... ’k zal om politie telephoneere! Wacht is...! Caesar...! Nero...! Pak ze Nero...! Pluto...! Haal je je voet weg gespuis! Leelijke moordenaars! Boeve! Jans, giet is wat kokende olie uit 't raam...! Haal je je poot weg...! Wacht is eve... 'k Zal me geweer hale!'

44