Schetsen en vertellingen

Er kwam weer leven in de oude vrouw. Ze keek van Karel naar Marie, van Marie naar George.

.. Hé... ik dacht... dat... ik ... daar ... dood ging .. / Plotseling scheen ze alles weer te weten. De bevende skelethanden wreven over de oogen, rukten in eens omlaag - naar den zak. Ze betastte de heele plek, keek toen met starre oogen van haat naar de schoondochter, die *t fleschje nog in de hand hield.

Vijf minuten later zaten ze weer aan tafel bij de runderlapjes en spersieboontjes.

BAARD

Het was zóó aangekomen: Toen Annet, ’r vriendin, die ze in geen jaren gezien had, op bezoek was, begon-ie weer over zn baard. Hoe was ’t mogelijk dat ’n man zoo walgelijk-ijdel dee. Dat lapte-ie ’m nou telkens as-ie maar èffetjes gelegenheid had. Dan zat-ie de punten glad te strijken, dat je ’m wel ’n tik op z’n vingers zou willen geven, dan coquetteerde die ’r mee alsof elke vrouw op z’n baard verliefd moest worden. Hoe dikwijls had-ie niet de aandacht op zijn baard gevestigd, z’n langen baard, z’n baard, z’n baard, z’n baard! Je wer dr zeeziek van. Elke nieuwe vrouw die over de vloer kwam moest voelen wat ’n zacht haar z’n baard had, weten hoe lang z’n baard was, raden hoeveel jaar die ’m droeg.

En waarachtig, wèèr ’t zelfde spelletje met Annet. Wat had ze zich zitten ergeren. Eerst hij, zoals-ie altijd begon om ’t uit te lokken: ‘Lastige baard vin-u niet?’ - En toen Annet: ‘Ja, zeg u dat wel! Maar wat ’n pracht, wat 'n pracht!' En toen hij met z’n huichelachtige bescheidenheid: °t Is me n last. Ik denk dat Tc ’m is zal laten knippen.’ En toen Annet, poeslievig (je kon niet één vriendin vertrouwen, nee maar geen enkele!): ‘Nou maar dat zou jammer zijn. Dr zijn weinig baarden als de uwe, meneer - En toen hij: ‘Weinig zal ’k niet zegge. D’r zijn ’r wel mèèr. Maar niet één van zulk zacht haar.’ - En toen zij (O, o, dat je nou niet één vriendin gelooven kon!): ‘Is die zóó zacht? Dat zou j’m niet aanzien!’ - En toen hij weer: Nou maar zacht is-ie. Neem u ’m is in uw hande. Geneer u

34