Schetsen en vertellingen

De zuster wikkelde Riekje in een wollen deken, nam dr in de armen, droeg d’r weg.

'Da-ag!' riep Toos.

'Da-ag..

In de gang, angstig, benauwd - vroeg ze nog eens: ‘Zuster, ze zelle me toch geen pijn doen...?’

"Nee, Riekje, wees maar niet bang/

De deur van de kliniek ging open. Zuster lei d’r voorzichtig in een bed en ging heen. Onrustig keek Riekje, verlegen bij het gezicht van zooveel menschen. Een heer met een gouden bril, kaal hoofd en grijze bakkebaarden, een heer die vriendelijk keek, kwam bij het bed zitten. Die kende ze. Da-was de profester. Maar de andere twee die bij dr bed zatte en al die heere in de rondte... die dr ankeke... zoue ze dr ook gaan snije... maar ze zag nergens messe... en de profester keek zoo vriendelijk.

'Doe nou even je jakje uit, kind/

Hij hielp haar en tikte zachtjes op dr wangen.

.. Wees nou maar niet bang... We zullen je geen pijn doen.. / Professor schoof het hemd naar beneden.

‘... Niet bang zijn kindje.. /

'Wor ik nou heusch niet gesneje?'

‘Wel nee, malle meid... Zoo, blijf nou rustig liggen... Wil u beginnen te vragen, mijnheer?’

Aarzelend, ⁵t zelf nog vreemd vindend, begon de student.

'Hoe is je naam?’

'Rika Bosch—’

'Hoe oud ben je?’

Veertien in December/

Leven je vader en moeder nog?’

' Vader is dood.. /

‘Waaran is-ie gestorven?'

'Weet ik niet

'Is je moeder gezond?'

‘... Ze was gister verkouën.. /

Het doezelig November-licht scheen rustig in de kliniek-zaal. Sterk-verlicht stond het ijzeren bed met het meisje, omringd door de studenten. Alleen de stemmen van den vragenden student, het

26