Gevleugelde daden

60    VIERDE KAPITTEL.

vertrouwde-die het kunstig Amerikaansch slot toe, dat-ie in San Louis had gekocht, dat met drie grendels in de deur greep en door ’n sleutel zoo licht als ’n lucifer werd gesloten. 's Morgens werden de bakker, de kruidenier, de melkboer door ’n luikje bediend — en om negen uur, als meneer benee kwam, ontsloot hij het kunstwerk, dat alle intieme bezoekers van Casa Cara om beurten hadden bewonderd. Van avond had meneer bijster vroeg en met veel gedruisch gesloten, den elec-trischen toevoer afgedraaid om Chris naar bed te jagen. Chris, ondersteboven, — in geen drie dagen had ze bijna gepraat — zocht de logeerkamerhoeken af, keek onder ’t bed, keek i n de kasten. Toen mijmerde ze — bij de kaars, 'r Gewoonte-dingen, ’t kammen van 'r piekerig geel haar, 't wriemelen van ’t vlassig vlechtje, ’t wentelen van den veter, deed ze in afwezigheid. *r Gedachten waren bij ’t visioen, 't schrikbeeld, ’t klepperen der zes en dertig vleugels, 't gelach voor ’t dakraam. Den heelen dag, machinaal schrobbend en redderend, had ze de benauwenis hervoeld, ’t doodsangst-oogenblik in ’t dakkamertje, ’t Licht der kaars, zacht-zwabberend vlammetje, wieglend op ’r adem-beweeg, zwol schaduwen langs 't behang, schaduwen tegen 't plafond, schaduwen op de witte bedgordijnen, ’t Huis was één pijnigende stilte,