Gevleugelde daden

DE VILLA WORDT BERUCHT.    59

den, zonder voos alarm — daverde een vlammende ontzetting naar de donkere wolken.

„Piet — ’k val flauw,” hakkelde mevrouw met akelig-draaiende oogballen.

„Dat zul je laten — daar is de machine niet op berekend!” schreeuwde meneer.

„Ma blijf in godsnaam kordaat — we kunnen niet in ’t huis, zoolang ze spuit I probeeren!”, riep Amélie gejaagd.

„Trappen! Trappen!” kommandeerde meneer.

Met kloppende harten, bonzende slagen, vleugellam en gefolterd, vlogen ze in wijde cirkels om ’t huis — de eerste hollandsche lucht-peddelaars.

Waarlijk, bij dit driehonderd-zevend alarm had de éérst-blazende politieagent z’n vijftig cent verdiend. Hadde hij later geblazen, de villa C a s a Cara van den heer Pieter E. Zwaluw ware een speelbal der vlammen geworden. Het stond den volgenden morgen uitvoerig in het plaatselijk blad, doch de détails, de ware oorzaak zou niemand te weten komen. Details èn oorzaak bleven in Chris’ hart begraven. Dien avond, nog ganschelijk niet genezen van de beruchte nachtmerrie, huiverig en angstig, had ze bij de kaars zitten soezen tot meneer de buitendeur grendelde. Dat dee meneer altijd zelf. Noch haar, noch Kobus