Gevleugelde daden

56    VIERDE KAPITTEL.

dat-ie dien hatelijken lach niet zién kon. Daar lei-ie ’t altijd tegen af.

„Ménsch!...”, begon meneer in braltoon, aanpeddelend om dichter bij ’r te raken.

Toen suste Amélie.

„Jakkes, pa en ma — hou u op! Hoe geneert u zich niet voor de menschen ... .”

„Wélke menschen?” —, snauwde meneer.

En ineens schaterde Amélie ’t uit. Dat was 'n gezelligheid van ’t vliegen zonder weerga — je kon prettig kibbelen en mekaar onbewimpeld (de wimpels der machines uitgezonderd) de hardste waarheden zeggen — zonder burengerucht. De toekomst van kijven en herrie was aan de Ruimte.

„Wat lach je nou hinderlijk?” —, zei mevrouw.

„Beter lachen as uitdrukkingen uit de Jan-van-Loon-straat,” zei meneer nog eens. En ze zou daar weer 't ééne-noodige op geantwoord hebben, ware niet ’n geluid tot hen gestegen, dat ze verschrikt deed zwijgen.

In ’t dorp klonk een kermend hoorngeschal — ’t geschal dat alle bewoners kenden, ’n lang-toe-terend, klagend geschal, dat overal echo’s sloeg, ’n geschal dat geen uitleg noodig had, ’n geschal dat in z’n akeligheid en lugubere klanking alles zei.

„Brand,” zeide Amélie ’t eerst.