Gevleugelde daden

32    DERDE KAPITTEL.

stond van z’n voetstuk geslagen, ’t eene schichtig gebeuren had ’t ander verdrongen. Je wist haast niet beter. Je had geen tijd om n’s behoorlijk ’n allernieuwste ontdekking te beslapen, ’t Genoegen van ’t wonder fiets verslapte na n jaar — na ’n jaar liet je je stuurstang, je pedalen roesten .... De auto, de eerste maanden druk bereden, bleef ook al wéken op stal.

Nou daagde ’t vliegen, ’t vrij-uit stijgen boven de huizen, *t lustig-ongestoord klepperen van dorp naar dorp, zonder lastige honden, zonder kans ’n kind te overrijden, zonder tolgeld, lekke banden of bekeuringen ....

Fluitend liep pa ’t dorp rond, de menschen voorbijstappend, ze niet ziend, zóo als z’n oogen vast zaten aan wat boven gebeurde. En ’s avonds praat-te-die uren en uren met z’n vrouw en met Amélie. Al wat vogel was, passeerde de revue. Eerst nu zag-ie wat de gevleugelde dieren ’n prachtbeesten waren, wat ’n toekomst de Vliegende Menschhad—

Midden in die schoone overwegingen kwam de kist als ’n bom. In de knutselkamer, boven, met ’r geleerde uitstalling van fleschjes en potten, werd ze ontpakt. Eerst viel de inhoud tegen. Meneer had ’t zich ingewikkelder voorgesteld, minder eenvoudig en grooter.

Het was een vrij sober instrument, dat je mak