Gevleugelde daden

24    TWEEDE KAPITTEL.

geen schipbreuken meer, kan ’t stormen zoo hard as ’t wil, wordt niemand meer zeeziek....”

,/k Wou dat wij zoo’n boot hadden, pa,” droomde Amélie verlekkerd.

„Dat komt — as je maar wacht. Wie kon vroeger denken dat je in je huiskamer met heel Duitsch-land praten zou? Techniek is alles. In twintig minuten tuf ’k van Den Haag naar Leiden! Ooit gedroomd toen ’k ’n jongen was? Eer ’k dood ben, vlieg 'k met vléugels van hier naar Amsterdam en van Amsterdam naar Arhem ....*’

„Nou Piet — nou sla je door,” merkte mevrouw op: „vliegen is ondenkbaar.”

„Ondenkbaar,” sprak hij geëxalteerd: „ondenkbaar is dat je zélf ’n ei maakt. Nee, ’n ei maken ze nooit. En as ze ’t maken, maken ze meer en is de aardigheid van ’t leven af. Maar vliegen zooas de vogels, wel waarom niet? Techniek, enkel techniek! Wat lappen en wat evenwicht en je trekt met de ooievaars naar Egypte.”

„Wat n leuk idee,” droomde Amélie: „als wij ^Jt maar meemaken — we heeten net zoo aardig Zwaluw. Typisch, hè, pa — als ze zouen zeggen de Zwaluws zijn ’n toertje an ⁷t maken in de wolken

„Nou Piet, daar doe ik niet aan mee,” zei mevrouw zeer voorbarig.