Gevleugelde daden

10    EERSTE KAPITTEL.

pend van bloeddorst in ’t kaarslicht spetterde, liep-ie de loopertrap op.

Zij achter 'm, half-stikkend van adem-proes-tinkjes, schokkelde mee, de dansende kaars in ’r handen. De vlam belichtte de geel-eeltige voetballen van Kobus, de koperen roeden.

Hoe hooger ze kwamen, hoe vreemder ’t gerucht werd. ’r Moest iemand op ’t dak zijn, ’n kat kon dat niet. Even kleefden Chris’ kouse-voeten aan ’t loopergoed, even bonsde ’t in ’r hart als in 'n overkokenden ketel.

„Blijf nou niet achter met ’t licht!” — praatte Kobus met kelder-donkere stem. Zóo’n akkevietje vond-ie 't niet.

Hijgend stapte ze verder, d’r eene hand als ’n scheerbak onder 't smijdig aflekkend kaarsvet, dat in bleeke propjes ’r kleumig vleeschje bedauwde.

Niet pratend, grauw van zwijgenis, doorstapten ze de holle ruimten der laatste treden en daar de geluiden ongedempt hoorend, bleven ze in meest ademlooze gebluftheid, gereed om de trappen terug te hollen. Want achter de zolderdeur schaterde ’t ingehouden gelach van mevrouw en juffrouw Amélie — gelach — gelach — op zolder — ’s nachts bij half een....

„Jessis nog toe,” schorde Chris voor ’t laatst.

Kobus porde ’r in ’r zij.