Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    95

gekomme, te beroerd om ’t hekkie te sluite. De buurvrouw, die nog op was en d’r wasch stond te wringe op de mangel-machine, had ’m over de schutting ange-roepe. „Ben jij ’tPlas?” —, had ze gezeid. „Ja, die ben ik," had-ie geroepe zonder op te houe — „Dan mot ’k je eerst effe spreke”, had ze gezeid en over de schutting hangend, had ze ’m verteld dat z’n meissie in ’t heerehuis lee, dat ’r niks an te doen was geweest. Toe was-ie klaar-wakker-geschrikt ’t portaal doorge-loope, had in de gauwigheid ’n doosie lucifers van de keuketafel gegrepe en had in de eenzame, groote, holle kamer lucifertjes staan strijke bij ’t gelaat van ’t dooie kindje. Héelemaal begrepe wat de buurvrouw ’m vertelde, had-ie-niet. Terugstrompelend na ’t bed van z’n vrouw in de ontredderde stal, had-ie ’r bij ’n arm geschud en ’r naam geroepe. ’t Was weer zoo met ’r. Ze lee buite weste, gaf geen asem. Nog eens was-ie na de kamer gegaan, nou met ’n endje kaars, had ’t polsie gevoeld, ’t licht bij de geslote oogies gehouwe. Toe had-ie de afgevalle bloeme geraapt, ’t lakentje glad getrokke en was op de grond gaan zitte, te moe, te lamlendig om zich te roere. Daar, met ’t hoofd in de hande, de kleere ge-plakt om ’t ouwe lichaam, te afgebeuld om te denken of te weten, was-ie in slaap gezakt.