Kleine verschrikkingen

94    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

nie genog kon krijge. En weer verder was-ie gegaan met gezwolle voete en dijje die knarste as piepende deure — ja, dat was waar, je hóórde ze as je liep. —-Z’n ooge ware nie van de rails af. Dat most wel. Je zag niks. De lucht was zwart — de weg was zwart — de boome ware zwart. Je liep moederziel-verlaten en je hoorde je adem nie door ’t valle van de rege. En moe as je kop wier — je had nog nie zóóveel gedachte. Hoe langer je stapte, hoe moeier je kop. As ze met d’rlui zesse op ’m ware gaan staan en ’m op z’n ingewande hadde getrapt, dan had-ie nog nie kenne dènke, dan hadde ze ’m kenne ver-telle van Nietje d’r dood zonder dat-ie ’r ’n traan om had gelate — as je tè moei was, kon je nie vrete, kon je nie rooke, kon je nie huile. Dat most ’k maar is probeere. Je lapte ’t ’m nie.... ’t Laaste endje, van de tol na z’n huis, ’t laaste half uurtje was ’t zwaarst geweest. Vlak bij de tol had-ie ’n smak gedaan met z’n kop tegen ’n boom dat-ie geen houvast meer vond — enkel ’n buil bij z’n slaap, niemendal — maar as ’t onverwacht ankomt, dan slaan de sterre uit je ooge. Misselijk, kokend-heet in z’n natte pak, met ’n tong die as ’n rolletje in z’n bek gekromd lee, was-ie eindelijk bij ’t heerehuis