Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    93

z’n hart of wat ’r in die richting bestond, was as naaide gaan steke. ’t Most half twee zijn geweest. As nakend zat-ie in ’t water tegen ’n boerderij an — ja as je zoo nat was en zoo kil, had je ’t gevoel van je èige lichaam! Toen was de veld wachter-van-dakr uit z’n huis gekomme, omdat de honde tekeer ginge en die had ’m gevraagd wat-ie dee — nog ’n geluk dat-ie ’m kon — en die had    gezeid;    „vent, je bin gek —    met

zulleke slechte wege    doe    je    d’r nog wel drie uur    over

— en as ’t erreg    met    ’t    meissie is ken jij d’r    toch

niks an doen zoo    laat    in    de nacht" ... Die wou ’m

mee in z’n huis neme. Maar nee hoor ! As je wat doorzette wou, dan zette je door. Z’n vrouw was nie te vertrouwe. Die lee in ’n toeval om niks. Die d’r hande stonde bij alles verkeerd. En dan hadde de kindere geen verzorging. An de veldwachter had-ie ’n pruim gevraagd en lekker-opgemonterd — ’n pruim dee wondere in ’n leege maag! — was-ie vortgestapt, heele eindjes in draf tot z’n milt weer an ’t steke raakte. As-die ’r nou over na-sprak leek ’t ’n nachtmerrie, ’n kouwe koorts, ’n verhaal dat je bezweere most om te geloove. Bij ’t voorlaaste dorp was-ie bij de vaart op z’n buik gaan legge, met z’n bek an ’t water om zich zat te drinke. Nat as ’n visch en ’n dorst dat ie