Kleine verschrikkingen

92    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

der gestapt — ’t Kon ’m niks meer verdomme — d’r was toch geen draad droog an z’n lijf. Aldoor langs de rails van de stoomtram had-ie raak getrapt. Soms baggerde je door plasse zoo diep, dat je moeite had je schoene — hij droeg lége — nie kwijt te rake. Z’n zakke ware zoo kles-klesnat geworde asof-ie in ’t water had gelege en z’n broek wier zoo verdikkemes zwaar as 'n natte spons, ’t Was ’n weg-ie geweest! Telkes as-ie zoo’n witte afstandmeter voorbijkwam, dacht-ie: alweer ’n tiende van ’n mijl, alweer honderd meter, maar ’t was enkel opschiete in gedachte: je beene voelde dat ’t geèn opschiete was. En dan, na wat zeure en kwakkele kwam de boel uit de hemel wèer los, op de open weg — ’n strale om blind van te worde — aldoor vuil in je gezicht. Ja, zonder liege, d’r ware oogeblikke dat je nie vérder kon, dat de regen de lucht van je mond scheurde, dat je geen hand voor ooge kon zien. Dan had-ie wel lust om languit neer te valle en met z’n kop in z’n hande te griene tot de eerste tram voorbijkwam, maar vloekend en kwaadaardig had-ie gedacht: stik — verrek — ’k zal d’r komme, ’k mot ’r weze — en tege de dracht regenslage in had-ie ’t de halve weg volgehoue. Toe had*ie ’n paar kwartier gerust, want z’n milt of