Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    91

niemeer kon, de weg die langs vier plaatsies kronkelde, de weg zonder lantaarns, de weg met diepe mod-derkuile van de regen. Nou — zoo lioopte-die nooit meer te loope. ’t Was of z’n lichaam geen fut had door de spanning in de trein, door z’n maag die na één uur geen voedsel gezien had. Buiten de stad ging ’t eerst wel. Daar zag-ie af en toe boerderijen met licht en hoorde je de honde is anslaan. As je in je eentje marcheerde was alle geluid je welkom. Beter ’n blaffende hond as zoo heelemaal niks. Maar bij ’t eerste dorpie, toen-ie de stad in de verte achter zich liet was ’t moorddadig begonne te regene. Of ’t hier ook zoo geregend had? Ja? Nou, dan was ’t nie dat geweest, nie die vuile plasrege dat je tot an je enkels in ’t water liep. Onder ’n boom had-ie geschuild, wachtend tot ’t zou mindere. Geen sterveling was in ’t dorp op, geen licht an. Al mocht-ie geen drank — as-ie op dèt oogenblik ’n glas cognac had kenne krijge, had-ie ’r z’n vijf dubbeltjes voor neergeteld, zoo nat as-ie was. ’t Liep ’m van z’n nekhare in z’n rug en z’n schoene Ieke wel emmers. Gedorie, had ie effe gedacht : ’k geef ’t op. Want met nog minstes drie uur voor de borst en ’n rege die geen end nam, werd ’t je te machtig. Eindelijk, na ’n dik kwartier was-ie ver