Kleine verschrikkingen

90    DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.

an ’t station in Amsterdam. En geen stoomtram meer. De laaste stoomtram was half elf weggereje. Had-ie wel gedacht in de trein. Dat most wel zoo weze. Ja, hij had staan vloeke gedorie voor en gedorie na, maar met al z’n gedories was de laaste tram nie terug te hale. Toe was-ie gaan scharrele met ’n koetsier an ’t station — of-die ’m wou rije en voor hóéveel. Daar was geen ankomme an geweest — de smeerlap wou eerst tien guldes hebbe — toen zeven-vijftig — nou ja, smeèrlap mocht-ie nie zegge, want as ’t paard ferm anstapte was ’t twee-en-’n-half uur heen en twee-en-’n-half uur werom — ’n akkevietje van vijf uur min-etes.... Op de Dam had-ie ’t nog is geprobeerd, had-ie ’n koetsier ’t tellegram late leze en die wou ’m voor vijf guldes rije om ’m te helpe. Vijf guldes! Nog geen vijf dubbeltjes had-ie over van ’t voorschot dat-ie mevrouw had gevraagd. De zenu we zatte ’m haast in z’n hoofd van de beroerde tegenstand. Wete dat je meissie hoogst ernstig is en ’r nie kenne bereike en te motte wachte tot de volgende morge, dat hield-ie nie uit. Geen duvel kon ’m vasthoue. Yan-zelf was-ie an ’t loope geslage — eerst de stad door — toe de weg op, de lange weg, die-die vroeger voor z’n pleizier is ééns had geloope tot-ie van de blare an z’n poote