Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    89

z’n vingers zoo trilden. Z’n hart had ’r bij stil-gestaan. Dan lee ze op sterreve of was ze dood. Ze deëe’t altijd: leuges tellegrafeere om je voor te bereije. Dat had-ie in vroegere dienste zelf tweemaal bijgewoond ...

Driftig had-ie z’n hande gewassche — zelfs in z’n schrik niet vergetend dat je met vuile hande niet bij mevrouw en meneer kon komme — had angeklopt en ’n paar dage vrij gevraagd. »Nee, nee, nee, dat kan niet,” had meneer in den rolstoel gezegd — hij kon ’m nie misse, nee, nee, nee! Maar mevrouw die in d’r pink verstandiger was, begreep ’t tellegram net zoo goed as hij ’t begreep. Die had gezeid: ga jij maar Plas en beterschap met je meissie. Tijd om te ete was ’r nie geweest. Net kon-ie z’n livreijas nog uitschiete en de trein hale, ’n boemeltrein, ’n trein die an elk plekkie anlee. As je dan bij al dat gestop an Nietje dacht en ’t tellegram nog is las, nog is dat * hoogst ernstig”, en tussche de regels door voelde dat je te laat zou komme, dat je d’r niemeer zou zien, dan had je de locomotief wel in z’n lendene wille trappe om vort te make, dan ging je van de eene bank op de andere zitten, dan kreeg je koppijn van zenuwachtigheid. Elf uur in de nacht ware ze eindelijk angekomme — elf uur stond-ie in de hurrie