Kleine verschrikkingen

ZEVENDE EPISODE.

Toen-ie in Arnhem ons telegram kreeg, was-ie bezig de bottines van meneer te poetsen, ’n Tellegram voor mijn? —, had-ie verschrikt gevraagd — wiè op de wereld had hem wat te tellegrafeere? ,’t Is goeie hoor, had-ie den tuinmansjongen, die ’m wel meer te grazen nam, toegeroepen: ’t is goeie hoor — zeker ’n tellegram van me gestorreve grootvader! Maar toen-ie ’t adres zag, ’t adres met wèrachtig zijn naam, toen was-ie met de schoenborstel in z’n eene en met de bottine in z’n andere hand blijven staan — want dat most dan van thuis weze en as ze van thuis tellegrafeerde, wat z’n vróuw nog nie eens verstond, dan was ’r ’n ongeluk gebeurd. Met de smerige schoensmeerhanden had-ie de envelop zoo wild losgescheurd dat-ie ’t telegram in slurven trok en moeite had de einden te passen, omdat