Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    87

„Ja! Uitstekend!”

„En wat motte we zegge, meneer?”

„Je zegt voor ’t meissie van Plas.”

„Ja, meneer.”

„Da’s écht — da’s lollig!”, zei Albert.

Plas w&s thuis.

Dat zag je an ’t heerehuis. Z’n ordelijke hand had voor de vensters witte lappen gehangen — net gordijnen, die neergelaten waren.

De éérste bekleeding.

In de tuinkamer klonk geklop. Door de daar open ruiten binnen kijkend, zagen we hem voor ’t eerst. Gebukt op den grond nam-ie de maat van withouten planken.

„Plas,” zeiden we aarzlend.

Onbewogen keek-ie op.

„’k Ben vast an ’t kissie begonnen,” sprak-ie in afwezigheid: „d’r mot gedorie nog zoo’n boel worde gedaan.”

Z’n oogen stonden droog-gloeiend in ’t oud-wit gelaat. Hij had nog niet gehuild.