Kleine verschrikkingen

86    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

Onzeker ’t tafelzeil toe-lachend, de oogen verborgen achter de zwemming der brilglazen, zei-ie hakkelend:

„’k Wou om cente rondgaan — om cente voor ’n krans. ” „Voor ’n krans,” zeiden we, buiten ’t verband van z’n denken.

„Voor ’t dooie meissie,” praatte-die, stotterend van gebaar.

„Hoe kom je daar op?”, vroegen we verbaasd. „Omdat we ’t in ’t weeshuis laast ook hebbe gedaan toe de vader gestorreve was — en omdat ’n krans zoo mooi staat — as je d’r achter loopt — zoo as we bij de vader d’r achter geloope hebbe...”

„Da’s ’n prachtige inval van je,” spoorden we ’m aan, „da’s heel, héél goed.”

Hij kleurde van pleizier, hield verlegen z’n mond. „Ga an Albert en Henk vragen of ze meedoen,” ried ’k: „en hoe meer je ophaalt, hoe beter, want ’n begrafenis kost geld en de ouwers van ’t verdronken meissie hebben geen rooien duit...”

„Dan zal ’k me best doen,” zei de jongen, naar de deur krabbelend.

Even later riepen jongensstemmen in den tuin benee. Albert, Henk en Suus Bouten stonden naast Ari. „Motte we cente ophale voor ’n krans, meneer?”