Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    85

geschreeuw. En toen dat begon te vervelen, verzonnen de ouders andere spelletjes om de kindren van ’t water te houen. De schrik zat ’r in, duurde nog d&gen. Na ’t koffiedrinken, toen we ons klaar maakten om eindelijk Plas op te zoeken — je zag ’r tegen op — je vond ’t naar om nog eens zoo’n scène bij te wonen — klopte Ari aan.

„Ja, Ari? Wat is ’r ?” —, vroegen we, niet snappend wat diè kwam vertellen.

De bleeke, bijziende jongen draaide verlegen den bril naar z’n oogen, frommelde met de handen in z’n zakken.

„Schiet je niet meer mee?”

»Nee,” zei-ie in dwaze bedremmeling: „’k zie toch niks. *

„Wat wou je dan?”

De bleue jongen wist ’r niet uit te komen. Als wees opgevoed in ’n groot weeshuis, nou in ’t gezin van ’n oom die uit Indië terug was gekeerd opgenomen, had-ie voor eenigen vriend z’n kouw en tot die kouw zei-ie nooit anders dan: „kouw!” —in eentonige vari-aties-van-vriendschap. Z’n neefjes en nichtjes möcht-ie niet.

„Wat wou je dan?”, herhaalden we.