Kleine verschrikkingen

84    DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.

smijtend op den grond, snikte ze ’r vader toe: „dan ga ’k op ’t strand spelen, dan doe ’k niemeer mee!"

„Hiér blijven!" —, gebood Bouten.

„Laat u ’r nög maar is schieten," suste mevrouw Dewaard, goedig: „ze heeft ’t zoo niet gemeend"... .

„’k Heb me voet niet over de streep gehad," snikte ’t meisje.

„Dat hei-je wel!", hield Albert vol.

„Stilte! Stilte!", kommandeerde Maartens: „graag of niet, Suus?"

’t Meisje lei nog eens aan, na-snikkend, ’t schot ging af.

„Mis!” —, riep de kelner.

„Dacht ’k wel,” huilde ’t meisje weer: „da’s pa z’n valsche schuld!”

„Hou je je mond!”

„Neè!”

„Ga na huis!”

„Neè!”

„Laat ’k je dan niét meer hooren,” zei pa geweldig.

Den heelen middag hielden ze de kindren boven, ’t Strand bleef verlaten. Op ’t balkon zittend, hoorde je ’t zwakke tikken der buks, ’t gekibbel, ’t hoera-