Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    83

en uren lang wegbleef om kruiden te zoeken, die was zoo stom as ’n kind van ’n jaar.

Suus Bouten lei aan. ’r Adem inhoudend, onbeweeglijk met de kolf der buks aan ’r schouder, beloerde ze ’t vizier.

„Meneer, ze staat over de streep!” —, riep Albert „ze speelt valsch!”

„Dat liegt-ie!”, zei Suus, zonder te kijken.

„Mag je niet zeggen,” vermaande mevrouw Dewaard en ’r meisje zacht-pakkend, fluister-koesterde ze ’r in ’t oor: „mag ze van liègen spreken, snoes, èngel, mama’s schat?”....

„Suus mag deze keer niet schieten,” opvoedde Bouten, bang voor de afkeuring aan ’t tafeltje: „Suus d’r beurt gaat voorbij omdat ze onbehoorlijk is” ....

„Nou — ik zal wèl schiete,” zei Suus driest: „wat moois! Wat moois! Dan mot-ie maar niet liegen, die l&mme jongen!”

„Wil je ’t geweer werom geve, ja of nee,” dreigde Bouten.

„Nee!”, schreeuwde Suus in nijdigen huiltoon.

„Wil je?”, sprak Bouten nog eens met gezag en stemverheffing.

„Daar dan!”, zei ’t kind verwoed en de buks neer