Kleine verschrikkingen

82    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

„Wie z’n beurt?” —, riep dan de handelsreiziger, zich ’t zweet van z’n rood gezicht bettend.

„Ari Janssen!” —, zei mevrouw Dewaard, ’r arm om ’t middel van ’t meisje dat nog verheugd snuifde over ’t geluk-van-de-roos.

Ari, de kippige, lang-bleeke jongen van de gedresseerde kouw, stakkerde met verlegen gebaar in den kring der jongens en meisjes. Den loop der buks richtte-die naar de graszoden.

„Hij wil de grond dood-schieten, meneer!” —, hoog-lachte Wimpje van Vliet: „hij ziet de schijf nie-eens meer!”

„Nee, Ari — je raakt ’m zoo nooit — je heb al driemaal misgeschoten. Z66,” maande Maartens, blazend.

„Hè, meneer — mot u ’t zoo’n gróóte lijs nou nog voordoen ?”, zei kribbig Suus Bouten — ze had zoo’n kèns!

Weer mikte Ari, lachend met wijde lippen en maar ineens raak-trekkend, omdat-ie met z’n lange lichaam geen raad wist, bij ’t gekijk van de groote menschen aan de tafel, keek-ie kippig naar de roos.

„Mis!”, schreeuwde de kelner: „jij schiet de sterren, jongeheer, en je mot de engelschman schiete!”

Het gaf een lach-gurgel en gejouw bij de meisjes. Die jongen met z’n kouw, die altijd in z'n eentje liep