Kleine verschrikkingen

78    DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.

„Voor geen goud kom ’k weer met m’n dochtertje op ’t strand — nee, voor geen goud! ’k Ben gister den heelen dag van streek geweest,” zei mevrouw Dewaard.

Net moest ’r dochtertje, ’n meisje van acht, met ’n beeld van ’n snoetje maar met ’n horrelvoet — den loop richten. Onvast, knipperend met de oogen, bang voor de buks, die geen knallen gaf, legde ze aan. Maartens hielp ’r, wees ’r ’t vizier en dan paf ging de haan over.

„De roos! ’t Hartje van de roos!” —, schreeuwde de kelner. En terwijl ’t meisje hoog-rood van geilot en trots het onzichtbre te be-glimlachen stond, gierden de jongens Albert en Henk en Nol en Hans en Ari en Wim hun hoera’s. Dat was ’n bof! Dat was ’n zwijn! ’n Meissie dat de roos raakte. Ja maar, meneer Maartens had ’t voor ’r gedaan! Nièwaar, toen ze schoot ware ’r hande vrij geweest! As dat nou de kop van ’n engelsch-man was geweest — hè! — dan lee-die, dan gaf-ie geen asem meer. Opgewonden stond ’t troepje bijeen, de beurt wachtend. En ’t meisje, wantrouwig, kwam met ’r kin boven onze tafel om te zien of ma ’t goed opschreef, of ma zich niet in ’t kolommetje vergiste.

Ingezakt op je tuinstoel keek je, opgenomen in de huislijkheid van ’t moment. Bouten, blij dat ’t ijs ge-