Kleine verschrikkingen

76    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

waaran je op ’t villaatje niet denken kon, zat je ver-moeid-slaaprig, wachtend of ’r vandaag niemand benejen kwam. Tegen ’n half uurtje zwemmen zag je op. Zwemmen met je naakte lijf in dat zélfde water, duiken in die glad-glinstring, plassen, proesten, je lékker voelen bij de plek    waar    ’t gebeurd    was,    waar    ’n hulploos

mondje in stikkende slokking de laatste luchtbelletjes had ge-beten    — je    gelaat in    den    spiegel zien alsof

je nóg eens    zocht,    nee, daar    was    je te    laf voor, te

zieklijk, te weinig spier-mensch. ’t Scheen of die angst, dat ineens afgestooten worden, al de dames en heeren te pakken had. Terugkuierend door den tuin van ’t hotel, hoorde je gejoel en kinderpret bij de rijtuigenloods. Daar,    in de    schaduw der boomen,    was ’n heel

gezelschap kennissen.

„Is ’r feest?”, vroegen we.

„Nee, nee,” zei ’n handelaar in mantels — en-gros — en z’n zwarte oogen keken stevig door de brilleglazen: „we houen de kinders bij mekaar — an ’t strand mag d’r niet één meer! Niet één!”

Het onverwachte van ’n ongevaarlijke zee, waarin de kindren vrij pootje mochten baden, waarbij ze zonder toezicht speelden en die verraderlijk 'n slachtoffer had genomen, leek de menschen plotsling te verhuis-