Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    75

„Te Z... is gisterenmorgen het dochtertje van een der oppassendste ingezetenen spelenderwijs te water geraakt    en verdronken. Het geval    wekt

algemeene deelneming.”

De    redactie had    zeker    ’t bericht ver-soberd.    Als

collega schreef, schrééf-ie...

We ontbeten, wandelden ’t strand af. Nu Plas wist, dat ’t meisje dood was, dee je beter je bezoek te verschuiven, ’t Triest geval moest bezinken — ’m te    vroeg storen    voelde    je als iets hinderlijks —

hij, ’n man kapot van verdriet — jij, ’n welwillende vreemde-van-sigaren-en-fooitjes.

’r Was niemand op ’t strand. De badstoelen klitten te zaam zonder gast — ’t paard, dat de koetsjes in zee trok, knabbelde rustig van de hooiruif. Waar zitten    ze allemaal,    dacht    je. Geen menschen,    geen

kindren — ’n verlaten strand met op ’t water drijvende meeuwen. De roeibootjes leien beweegloos, de zon stoofde je rug, blakerde de helmen, begierde de wijde plas met ’r schetter-sproeiende glanzing. Gehurkt in ’t heete zand, gekweld door nijdig-stekende vliegen, smoezlig van gevoel door ’t énkel wasschen van handen en hoofd tot de nekharen, gewend aan ’n heel bad,