Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    71

„Je vader kan niet thuis weze. D’r is geen tram binnen, kwajongen!”

»Wellis! Vader is venacht om drie uur werom ge-komme”.. .

„Vannacht?”

De jongen knikte.

„Lieg je niet?”

Weer knikte-die.

„Kan je niet antwoorden?”

„Hij is komme loope”. ..

„Is je vader van nacht drie en half uur komen lóópen?”

„As ’k ’t nou zèg!”, zei de jongen dom-lodderig. Daar keken we van op. ’t Was niet te gelooven. Dan was-ie met den laatsten trein van Arnhem naar Amsterdam gespoord, dan was-ie in z’n angst voor ’t kind gaan loopen en loopen, ’n afstand van drie, vier uur, dan was-ie in ’n stortregen thuisgekomen bij ’n vrouw die ’m niet antwoorden kon, bij ’n buurvrouw mooglijk nog op échter de schutting, bij ’n roerloos lichaampje in ’n kamerhoek, zonder dat iémand ’m kon voorbereiden. „Lieg je niet, Kris?”

„Nee, meneer."

„Wat heeft je vader vannacht dan gedaan?”