Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    69

„Nee, niemendal! Ditt was tellekes de ruzie. Hij was dol met ’t kind — zij nie. Wat doe ’k met meissies, zanikte ze ellek oogeblik—meissies binne opvreetsters”.

„Nou, nou! Dat zal ze wel niet zoo gemeendhebbe!*

„Of ze ’t gemeend heit! Nooit ging ze met ’t meissie uit, altijd met de jonges. D’r is wel is moord en doodslag om geweest, as zij ’t kind ’n klap gaf”.. .

„Dat doe je wel meer,” spraken we: „wij weten beter — wij hebben ’r om ’t meisje hooren gillen en schreeuwen”...

„Dat komt,” zei de waschvrouw, zéker ’r hoofd schuddend: „dat komt omdat ze doodsangstig van Plas is, die nog zoo voor-ie vort ging gezeid heit om op ’t meissie te passé. As-ie ’t hoort breekt-ie ’r d’r nek. ’t Is enkel angst bij d’r — énkel angst”. . .

Opstaand steunde ze ’t kussen in den rug van den zieken man.

„Is ’t zoo nie, Dirrek?*, vroeg ze.

„Ja, me vrouw heit gelijk,” zei hij, ’r ’t bord met de koffiekom toereikend.

„Heit ze ’r nie altijd nagescholden: „dier-van-’n-meid en dooie doodvreetster?”

„Dat heb ’k zellef gehoord,” bevestigde de man: „as Plas ’t te weten komt, as-ie z’n meissie zóo werom