Kleine verschrikkingen

68    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

graag ’n lang leven gewenscht hebbe — maar nou ’t ’r voor sting, nou d’r niks meer an te doen viel, wou zij wel wete dat ’r schuld bij vrouw Plas zat, ja schüld. Die verwaarloosde d’r boeltje — die haalde snijkoekies en snijkoekies, asof ’t nie zonder snij-koekies kon. Zij had in geen jare 'n snijkoekie gezien, laat staan geroke. Enne de Plasse hadde ’t nie veel beter as zij, al zatte ze naast ’n heerehuis. Nooit zag-ie de kindere is proper voor de dag komme. Enne luiers spoele as ze dee. As de gewasschen luiers van Plas naast ’r schuttinkie te droge hinge, dan zee ze an Dirrek: Dirrek, ik ga me zoodje verhange — ’t was haast te vies om ’t te zegge — ’t gróéne baksel zat ’r nog an. Nee, d’r ware betere huismoeders op ’t dorp, die d’r kindere nie met kanjers van gate in d’r kouse liete loope — die as ze niks om hande hadde ’n breiwerkie opzette, die geen korste brood voor de vogels smete — met korste had je nie te smijte, as je de krummels most telle. Van ’t meissie, van Ag-nietje, daar had ze nie zóóveul van gehouen — ’t was naar om ’t te denke, nou ’t kind dood lee — voor je mond kon je geen slot legge as ’t tot hiér zat.

„Heeft ze niét van ’t meisje gehouen?” —, vielen wij in de rede.