Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    67

en gewasschen had, dan was je wee van plezier, dan dee je de blinde voor ’t raam en de alkoofdeure <Jicht en dan lee je met je man in ’t donker, de heele Zondag deur tot ze de lantaarns ginge ansteke. Ja, <lat gunde ’r Dirrek. Dan verroerde-die zich nie in bed en hield-ie z’n water op — dat most ze tot z’n éér zegge — dat mocht-ie hoore ook — dan liet-ie ’r broeie volle tien ure en dan had ze nóg wel kenne slape. Wie d’r belde liete ze belle. Geen kip kreeg gehoor. Daar had de dominee de smoor over in. Kerk verzuime was de Heer verzuime zee-die aldeur. Zij wou wel is wete, wat de Heer d’r van docht as je je beurs werkte elleke nacht tot vier, vijf uur en weer van ’s morges acht an — en dan ’s Zondags in ’t pikkedonker achter de alkoofdeure je schaai inhaalde?

Ze vertelde ’t in een zwaai van levendigheid, zonder te greinend beklag. Wij, gebogen-luistrend, vermoeid van den eenen dag, aanhoorden ’t. Elk oogenblik zat je zoo in meevoelen en onmacht ’t doen van mèn-schen te besukkelen — je spaarboekje van verfoeilijke littéraire indrukken te volschrijven....

Toen begon ze als buurvrouw kwaad van vrouw Plas te spreken, ’t Was ’n gosjammer wat ’r met ’t dooie meissie gebeurd was — je zou zoo’n schaap