Kleine verschrikkingen

66    DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.

krope. Soms klaarde-die op, strompelde-die na ’t tuintje, waar-ie de mussche in ’t zonnetje te verschrikke zat. Maar doorgaans viel-ie in met ’n smak, was ’r akeliger an toe as dat-ie zich köestum hield. Met je permissie d’r vingers bleve in z’n beene staan. De dokter zee niks en daar had-ie gelijk in. D’r viel niks te zegge. God alleen wist ’t en wat die wist, daar most je je buiten houe. D’r ware wel erger dinge op de wereld, dinge waarbij je van pijn verkromp. En pijn had-ie nie. ’s Zondags had ze d’r lekkerste daggie, al lee ze overhoop met de dome-nee, want de domenee die wou je zién in de kerk en daar had ze niks tegen, ’s Winters verzuimde ze geen dienst, nee zoo werachtig as ze hier zat nie. Maar ’s zomers! Reken is an — ze sting d’r alléén voor — de doerakke en slobbers van meide liete je in de steek as ze ’t ’n paar dage geprobeerd hadde — die woue wassche, stampe en horstele met ’n droog hemd an d’r lijf — asof dat ging. Driemaal in veertien dage hadde ze d’r late stikke. Reken is an, wat ’n goed allemaal! ’t Hotel kon nie wachte en de burgemeester kon nie wachte. Dat had geen pas. En as je dan de heele zaterdagnacht gewerkt had, de hééle hoor, wel tot negen uur ’s morges, as je dan je zellef verschoond